1.

Auf die Jagd gehst du wieder
Träume zu erlegen.

Auf dem Zweig gegenüber
schlafen die Vögel ruhig.
Der Wolf nur
ahnt die Falle:
Den Graben,
den du in dir schachtetest
in so vielen Nächten,
der immer größer wurde.

Der ganze Weg ein Graben.
Hinüber kannst du nicht.

Hier, im Wenigen,
wirst du gehen lernen.

* * *

Για κυνήγι βγήκες πάλι
να θερίσεις όνειρα.

Στο αντικρινό κλαδί
κοιμούνται ήσυχα τα πουλιά.
Μόνο ο λύκος
υποψιάζεται την παγίδα
το κενό που άνοιγες
τόσες νύχτες μέσα σου
και μεγάλωσε.

Όλος ο δρόμος ένα χαντάκι.
Δεν περνάς απέναντι.

Εδώ, στο λίγο,
θα μάθεις να περπατάς.


2.

So knappe Worte
hat der Tod –
kurze Atemzüge,
die von ihm erzählen.
Wie plötzlicher Regen
fallen sie,
wie erschossene Vögel,
denen es nicht gelang,
davon zu fliegen,
einen Hüpfer zu machen
weg von seiner dunklen
Dauer.

* * *

Κοφτές λέξεις που έχει
  ο θάνατος·
μικρές ανάσες
να τον ιστορούνε.

Πέφτουνε σαν απότομη
  βροχή
σαν πουλιά που τα βρήκε
  η σφαίρα
και δεν πρόλαβαν
να πετάξουν παραπέρα,
ένα βήμα να φύγουν
από τη σκοτεινή του
διάρκεια.


3.

Einen, einen Zweig von mir
nach dem anderen schneide ich ab.
Ich lasse sie trocknen
wie die Gefühle,
die ich jeden Abend ersticke,
dass sie keine Blätter treiben,
und fest sich um mich winden.
Dann
ganz gottesfürchtig
lege ich sie
auf die Erde
und singe ihnen
ein Volkslied,
ich bette sie
in das große offene
Grab
im Garten.

* * *

Ένα ένα
κόβω τα κλαδιά μου.

Τα ξεραίνω
σαν τα αισθήματα
που πνίγω κάθε βράδυ
μη βγάλουν φύλλα
και με τυλίξουν.

Έπειτα,
με ευλάβεια
τα ακουμπώ
στο έδαφος
τους τραγουδώ
ένα δημοτικό
και τα θάβω
στο μεγάλο άνοιγμα
του κήπου.


4.

Bestechung
Morgens
nahm sie Pillen ein,
sich an den Tag zu gewöhnen.
Mittags
machte sie die Fenster zu
vor der Sonne
und stieg langsam
die Treppen
hinab.
Abends
stand sie vor dem Käfig,
fütterte mit Knochen
Zerberus,
damit er sie
passieren lässt
ohne
Gebell.

* * *

Δωροδοκία

Έπινε χάπια
το πρωί
να συνηθίσει
την ημέρα.

Το μεσημέρι
έκλεινε τα παράθυρα
  στον ήλιο
και κατέβαινε αργά
  τις σκάλες.

Το βράδυ
έξω από τα κάγκελα
τάιζε κόκκαλα
τον Κέρβερο.

Να την αφήσει
να περάσει ήσυχα.

Χωρίς
γαυγίσματα.


5.

Billiges Erz

Der Schatten
kommt wieder,
wie eine beharrlich um den Taler
flehende Bettlerin,
Herpes,
der sich auf die Haut legt,
ein Schaf,
das in der Schlucht blökt
und an der Leine zittert.
Der Schatten
kommt wieder,
das uralte Mineral,
billiges Erz
der Zeit,
oxidiert, wie Wundgrind.
Ein Hammer schlägt
Stollen,
das Dynamit verbrennt die Brust.
Der Schatten
kommt wieder
wie dieses rasende Pferd
von Picasso
offenen Mauls
wie von Fieber,
mit gespaltener Zunge
und Wolfszahn.
Der Abend
glänzt verdächtig,
ein Schmelztiegel,
der Träume verschluckt.
Morgens
wenn alle ertrunken sind, spuckt er sie
an Land.

* * *

Φτηνό Μετάλλευμα

Έρχεται πάλι
  η σκιά
επίμονη ζητιάνα
για το τάλιρο,
έρπις που σέρνεται
  στο δέρμα
πρόβατο που βελάζει
  στη χαράδρα
και τρέμει το σχοινί.

Έρχεται πάλι
  η σκιά
αρχαίο ορυκτό
φτηνό μετάλλευμα
  του χρόνου,
πληγή που οξειδώνεται.

Σφυρί καρφώνει
  τις στοές
καίει το στήθος δυναμίτης.

Έρχεται πάλι
  η σκιά
άλογο του Πικάσο
  ξέφρενο
στόμα ανοιχτό
του πυρετού
  γλώσσα φιδιού
και δόντι λύκου.

Γυαλίζει ύποπτα
  το βράδυ
χοάνη καταπίνει
  όνειρα.

Τα βγάζει το πρωί
πνιγμένα.

Übersetzung: Jan Kuhlbrodt und Jorgos Kartakis